Zoals Raiffeisen ooit ook begon...

in de ochtend worden we op gehaald door Chua, onze contactpersoon en tevens projectleider van de credit unions, en zijn chauffeur. In een busje rijden we naar een ander hotel om daar twee Australiërs op te halen. Zij zijn van twee verschillende credit unions uit Australië en tevens ook donateur van het project. Ook reizen een Filipijnse man van de ontwikkelingsorganisatie, waar het credit-union project onder valt, en een meneer van de lokale overheid mee. Het doel van vandaag is het bezoeken van twee credit unions en we lunchen ook samen met een van de credit unions.

Na een rit van zo'n 1,5 uur komen we aan bij de eerste credit-union. We krijgen een warm welkom. De heren staan ons voor hun kantoor in een rij op te wachten en iedereen schudt elkaar de hand onder veel " Sabaidee's" (goedendag/ hallo). We bekijken het kantoor, dat bestaat uit 3 kleine smalle ruimtes. Daarna nemen we allemaal plaats aan een grote lange tafel. Eerst stelt iedereen zich voor met naam en rol binnen de credit union. Ja ze hebben zelfs een kredietcommissie!

Dan vertelt de chairman hoe het gaat en welke uitdagingen ze zien. Het grootste probleem is het niet terugbetalen van de leningen en ze vragen ons dan ook hoe wij hier mee omgaan.
Het is mooi om te zien hoe ze bezig zijn met hun eigen bankje. Deze credit-union is voor het dorp. De boeren sparen hier geld en lenen geld als ze dat nodig hebben. De manier waarop ze dat organiseren voelt voor ons als terug in de tijd. Maar laten we eerlijk wezen, zo is Raiffeisen ooit ook eens begonnen.
Ook wij stellen de nodige vragen om duidelijk te krijgen hoe alles in z'n werk gaat en hoe het project gaat.
Na het gesprek lopen we met z'n allen naar het restaurant om daar gezamenlijk van een lunch te genieten. Nou ja, genieten? Dat is niet voor ons allen weggelegd, ha ha. Je moet er van houden, zullen we maar zeggen;-)

Na de lunch wandelen we nog naar het huis van Chua waar we zijn gezin ontmoeten en zijn huis mogen zien. Een wereld van verschil met de luxe die wij kennen, maar de mensen zijn trots op wat ze hebben. Daar kunnen we nog wat van leren hier in Nederland.

Dan stappen we weer in het busje om de tweede credit-union te gaan bezoeken in een dorpje op 1,5 uur rijden.
De bus heeft geen beste vering en de chauffeur rijdt hard over de kuilen en gaten in de weg heen. Af en toe kijken we elkaar eens bedenkelijk aan.... Zou dit wel goed gaan??
Dit bleek toch ergens op gebaseerd te zijn, want halverwege stopt het busje er mee... Er komt rook onder de motorkap vandaan... Oei het zag er niet zo best uit. Eerst denken we nog, beetje afkoelen, misschien is de motor oververhit, maar al snel blijkt dat de motor het echt begeven heeft. Gelukkig staan er een paar huisjes naast de weg. De man des huizes blijkt een truck met laadbak te hebben...Daar gaan we dan op weg naar onze afspraak achter in de laadbak. Het is een hele ervaring, maar we hebben er van genoten. De omgeving hier is schitterend!

De heren van de credit union staan ons buiten voor hun kantoor op te wachten en kijken wel vreemd op als ze ons achter in de bak zien zitten. Ook hier krijgen we weer een warm welkom.
We mogen plaats nemen in de " vergaderruimte". Hier hadden ze een power point presentatie voor ons. Het was weliswaar in het Lao, maar Chua heeft alles voor ons vertaald. De presentatie werd gehouden door de chairman. Na de presentatie was er gelegenheid voor het stellen van vragen. Die waren er van beide zijde genoeg. Ook hier vroegen ze ons weer hoe we omgaan met wan-betalers. Het is dus duidelijk dat hier echt een vraagstuk ligt. Joan, je hoeft je straks niet te vervelen!
Elke keer zijn we weer onder de indruk van de mentaliteit van de mensen. Ze willen zo graag dat het slaagt en ze geloven volledig in de werking van hun coöperatie. Ze vinden het dan ook fantastisch dat we er zijn om te komen kijken hoe het bij hun in z'n werk gaat en hoe het loopt.

De beste man van de truck heeft gewacht tot we klaar waren en ons ook naar Luand Prabang gebracht. Hij heeft in een paar uur tijd net zoveel verdiend als normaal in een hele maand!

Helemaal verwaaid komen we aan bij ons hotel en maken we ons op voor de laatste avond in Laos. We gaan in een restaurantje eten, samen met één van de Australiërs, de Filipijnse man van de ontwikkelingsorganisatie en Chua natuurlijk. Een mooie en gezellige avond om de week mee af te sluiten!